Allah təala Adəmdən İsaya qədər bütün peyğəmbərlərdən, onlardan sonra kitab və hikmət veriləcək bir elçi gələrsə, ona mütləq şəkildə iman edəcəkləri barəsində, ondakı elm və peyğəmbərliyə mane olmayacaqları barəsində və ondan sonra onun yolu ilə gedib ona dəstək olacaqları barəsində söz aldığını xəbər verir. Buna görə Allah təala buyurur: “Bir zaman Allah peyğəmbərlərdən: “Sizə Kitab və hikmət verdikdən sonra” yəni, nə zaman kitab və hikmət versəm “özünüzdəkini təsdiqləyən bir elçi gəldikdə ona mütləq inanıb yardım edəcəksiniz” deyə əhd almış. “Razısınızmı və Mənim bu əhdimi qəbul edirsinizmi?”– demişdi”. İbn Abbas, Mucahid, Rəbi ibn Ənəs, Qatadə və Suddi burada keçən “isri” sözü “əhdimi” mənasındadır demişlər. Muhəmmədə ibn İshaq demişdir: “İsri” yəni, daşıdığınız əhdim ağır oldu. Yəni, şiddətli və israrlı vədimi.”
“Onlar: “Razıyıq!”– demişdilər. “Şahid olun, Mən də sizinlə bərabər şahid olanlardanam”– demişdir. Bundan sonra üz döndərənlər…” yəni bu söz və razılaşmadan sonra deməkdir. “Məhz onlar fasiqlərdir”
Əli İbn Abu Talib ilə əmisi oğlu İbn Abbas, Allah onların hər ikisindən razı olsun, belə demişlər: “Allah göndərdiyi hər peyğəmbərdən belə bir əhd almışdır: “Əgər o sağ olarkən Allah Muhəmmədi (salləllahu aleyhi və səlləm) göndərsə, mütləq ona iman gətirəcək və kömək edəcək. Ona əmr etdi ki, ümmətinə görə də əhd bağlasın: “Əgər Muhəmməd (salləllahu aleyhi və səlləm) göndərilən zaman ümməti sağ olarsa, onlar mütləq ona iman etməli və yardım etməlidirlər.”
Tavus, Həsən Bəsri və Qatadə demişlər: “Allah peyğəmbərlərdən bir-birlərini təsdiq etmələri barəsində əhd almışdır.” Bu da Əli və İbn Abbasın dediyinə zidd deyil və inkar etmir. Əksinə onu lazımlı və tələbli edir. Abdurrəzzaq da Mamərdən, o da İbn Tavusdan, o da atasından Əli ilə ibn Abbasın dediyinin bənzərini rəvayət etmişdir.
İmam Əhməd demişdir: Bizə Abdurrəzzaq danışdı, bizə Sufyan xəbər verdi, o da Cabirdən, o da Şəbidən, o da Abdullah ibn Sabitin belə dediyini rəvayət etmişdir: Ömər, Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) yanına gəldi və dedi: “Ey Allahın Rəsulu, mən Qureyz qəbiləsindən yəhudi qardaşımın yanında keçirdim. Mənə Tövratdan geniş şeylər yazdı. Onları sənə ərz edə bilərəm?” Rəsulullahın (salləllahu aleyhi və səlləm) üzünün rəngi dəyişdi. Abdullah ibn Sabit dedi: “Görmürsən Rəsulullahın (salləllahu aleyhi və səlləm) üzünün rəngi dəyişdi?” Ömər dedi: Biz Allahdan Rəbb, İslamdan din və Muhəmməddən Rəsul olaraq razı qaldıq.” Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) rəngi özünə gəldi və dedi: “Nəfsim əlində olan Allaha and olsun ki, səhər Musa aranızda olsa idi, sonra da ona tabe olub məni tərk etsəydiniz, azardınız. Siz ümmətlərdən mənim nəsibim, mən də peyğəmbərlərdən sizin nəsibinizəm.”
Başqa bir hədis, Hafiz Əbu Yalə demişdir: Bizə İshaq danışdı, bizə Hammad danışdı, o da Muxaliddən, o da Şəbidən, o da Cabirdən onun belə dediyini rəvayət etdi: Rəsulullah (salləllahu aleyhi və səlləm) buyurdu: Əhli kitabdan heç nə soruşmayın, özləri azdıqları üçün sizə doğru yolu göstərməzlər. Siz də bir batili təsdiq etmiş yaxud bir haqqı inkar etmiş olarsız. Bu bir həqiqətdir ki, vallahi əgər Musa aranızda olsa idi yalnız mənə tabe olmasına icazə verilərdi.” Bəzi hədislərdə də belə deyilir: “Musa ilə İsa həyatda olduqları halda, mənə tabe olmaqdan başqa çarə tapmazdılar.”
Həqiqətən Muhəmməd (salləllahu aleyhi və səlləm) peyğəmbərlərin axırıncısıdır. Allahın salatı və salamı Qiyamət gününə qədər daim onun üzərinə olsun. O ən böyük imamdır. Hər hansı bir əsrdə olsa idi, bütün peyğəmbərlərə ilk olaraq ona tabe olmaqları vacib olardı. Buna görə merac gecəsində Beytul-Muqəddəsdə toplandıqları zaman onlara imamlıq etmişdir. Eyni şəkildə Məhşərdə Allahın qulları arasında hökm verildiyi zaman şəfaətçi özü olacaqdır. Bu hal ondan başqasına layiq olmayan məqami-Mahmuddur. Böyük peyğəmbərlər və mürsəllər ondan yan keçəcək, sıra ona gəldiyi zaman o vəzifə ilə təxsis ediləcək. Allahın salatı və salamı onun üzərinə olsun.